Postal

Postal

El crecimiento ha sido la constante de Chicharrón desde su brillante debut, “Chicharrón” (Prenom, 2014). Un crecimiento que afecta a su sonido y al número de componentes. La banda pasa a ser un quinteto, con la entrada de Mar Catarina (teclados) y Xurxo Meis (batería), pasando Rubén Domínguez (Pantis, Telephones Rouges) al bajo. Esto se traduce en un enriquecimiento de su sonido. Entran teclados, guitarras electrificadas… todo ello hace que este “Postal” (Prenom, 2016) alcance una nueva dimensión. “Este disco lo hemos hecho durante más tiempo y de una forma coral. Y eso también se nota en el sonido del disco, que es más sonido Chicharrón” comenta Alberto.

Un segundo disco compuesto íntegramente en gallego marcado por la poesía y las ambientaciones llenas de luces y sombras. Alberto explica el paso del castellano al gallego: “Entre nosotros hablamos gallego, así que el sonido Chicharrón era más lógico que fuera en gallego. También tengo que decir que soy un lector compulsivo, y que coincidió que me pasé una temporada leyendo un montón de libros en gallego. y me di cuenta de que el gallego es una lengua muchísimo más sonora que el castellano, y por tanto muchísimo más adecuada para la poesía y el amor, y que por algo se lleva usando para ello desde el siglo XII. Y encima es algo propio, así que me apetecía probar y estoy encantado. De hecho no me imagino volver a escribir en castellano”.

El amor y la pérdida vuelven a ser el hilo conductor del disco. El amor como refugio -“Coma se pra salvarme tan só precisara / acuruxarme a carón da túa alma” (“Despois do baile”); el amor como derrota –“O fume debe verse a quilómetros / despois de ti non hai nada” (“Campos de adestramento eternos”); y como esperanza o guía vital –“Esperareite como as sombras dos barcos esperan a noite” canta Alberto en “A túa presa”-.

Chicharrón buscan tocar tu alma con cada corte. Porque tenemos que hablar de cortes, de pequeños desgarros al corazón. Y eso lo dejan claro desde los primeros versos del disco: “Coma se estiveran feitas de vento / as túas entrañas / coma se nacera nas mans do soño a luz / que te atravesara / Coma se pra salvarme / tan só precisara / acuruxarme a carón da túa alma”. Así comienza “Despois do baile”, una canción de redención a través del amor y su pureza. Una caricia tuya bastará para sanar.

En ese sentido tenemos que decir que se trata de un disco más optimista que su debut, que era, en general, más triste y desgarrado. Aquí también nos encontramos con esos versos que son capaces de abofetearte primero para luego acariciarte… Ese arañar con cariño, como cantaban Surfin’ Bichos. Y es que cuando estás cayendo te agarras a tu salvador con fuerza, pero la sanación trae luz: “Ata que apareciches ti / e me abanaches no berce do cometa / e esvaecéronse / a noite e a brétema… Os teus cabelos son as raíces da miña alma” (“O teu costume do azar”).

Estamos ante un disco de redención, de reencuentro con uno mismo tras una temporada en el infierno, -“Non tes que sentirte culpable / por tentar ser feliz / só tes que seguir buscando / porque só tes que seguir” canta Alberto en “Suicidio tímido”. Valió la pena estar vivo, tan sólo para intentarlo contigo. Una canción enorme. Tan grande como “Xi”, una composición con alma de hit intimista. Una canción de amor incondicional que sólo puede escribir alguien que conoció en su propia carne las geometrías del dolor y de la pérdida… “Só se pode viaxar con quen se ama… Eu ámote / non teñas medo / camino sempre contigo”.

A la luz de las velas llega “A verdade de calquera fonte”. Un ejemplo de esa alma desgarrada. Una canción a flor de piel… emocionante. Unos arreglos cristalinos y realmente brillantes que dejan ver una banda que ha consolidado su sonido y que hay mucho trabajo detrás… “Nada se me perdeu no abismo /e o único que quero é estar contigo”. Tras el abismo, la salvación. Tan real que duele.

A elegancia da alegría” mantiene ese tono lánguido y exquisito a la vez –“Labios tremendo unha oración / por todas as ondas que morren na praia”-. “Renunciando aos meus poderes” llega con trabajados arreglos que recrean todo tipo de imágenes paisajísticas. Una cabalgada furtiva en la noche bajo la luz de la luna.

El amor cura y redime –“Ensíname a durmir”: “Ninguén quixo nunca / como eu te quero a ti”-, aunque siempre duela. Cierra la minimalista y sentida “A túa presa”. Un poema de amor y esperanza en la oscuridad de la noche.

“Postal” es una radiografía emocional que llega a lo más profundo. Un trabajo brillante de una banda en continuo crecimiento.

Grupo:

se fueron con , aunque antes de...

Compartir:

Tracklist:

  1. Despois do baile
  2. O teu costume de azar
  3. Suicidio tímido
  4. Xi
  5. A verdade de calquera fonte
  6. A elegancia da alegría
  7. Renunciando aos meus poderes
  8. Ensíname a durmir
  9. Que non farías ti por non perdelo
  10. O aplauso do lanzador de disco
  11. Campos de adestramento eternos
  12. A tña presa

 

Compartir: